Yıllar önce adı böyle olan bir kitap okumuştum.
Ölümün son olmadığını, yeni bir hayata doğmak olduğunu anlatıyor, eğer
Allah'ın sevgili kullarından isek, asude bir bahar ülkesinde sonsuza
kadar huzurlu ve mutlu yaşayacağımızı söylüyordu.
Eşimi toprağa vereli beş gün oldu.
Acımı hafifletmek için hep bu iki kelimeyi, "Ölümse Gülümse."sözünü düşünüyorum.
Yakınlarımızın ölümü karşısında gülümseyebiliyor muyuz?
Tabii ki hayır.
Onun her türlü hali her an aklımızda oluyor, özeleştiri yapıyoruz, ona
gerekli ihtimamı göstermekte kusurum oldu mu diye düşünüyoruz.
Kendimizde suç bulduğumuz oluyor.
Şimdi çıksa gelse, dizinin dibinden hiç ayrılmam, ömrümü ona hizmetle geçiririm diyorsunuz.
Ama ne çare ki giden geri gelmiyor, size sadece anılar ve biraz da pişmanlıklar kalıyor.
Ölüme gülümseyemiyorum ama geçmiş zamanda hayata birlikte gülümsediğimiz günleri özlüyorum.
